İLK AYRILIK CÜMLESİ
Bana doğru geliyor…Yürüyüşünden belli kötü bir şeyler olacak…Bana gelirken
hiç böyle yürümemişti çünkü.Sanki ayakları geri geri gidiyor gibi.Oysa hep
koşaradım gelirdi ellerime.Evet var bir şeyler.Adımları daha da küçüldü.
Başı önüne eğiliyor yavaş yavaş.Artık önüne bakmadan sadece ayaklarıyla yürüyor.Gölgeme bastı;ve işte durdu.Kalbim en son o ilk yanıma geldiğinde bu
kadar hızlı atmıştı.Ama bugün ki atışı biraz daha farklı.O gün kalbimin atış
hızının göğsümü genişlettiğini hissetmiştim.Bugün sanki göğsüm daralıyor gibi.
Kalbim daracık bir odada sıkışıp kalmış.Ah!O iki göz bir baksa da kurtarsa
kalbimi nolur sanki?!İşte…O dokunmaya kıyamadığım güzel yüzü görünmeye
başladı.Ve o dudakları…Bana yüzlerce güzel söz söyleyen o dudaklar işte
göründüler.İlk defa onların suskun kalmasını istiyorum.Nolur yalvarırım
konuşmayın.Ve işte düşünürken bile bedenimi titreten o kara gözler açılıyor
yavaş yavaş.Çevirdim kafamı,bakamıyorum;korkuyorum ya değiştiyse o
bakışlar diye,ya söndüyse o güzel gecenin ışıl ışıl parlayan yıldızları,ya beni
karanlığa gömüp gittilerse…Bakamıyorum,bakmaya doyamadığım o kara
gözlere bakamıyorum.Aslında söylenecek hiçbir şey yok,her şey ortada.
Neyi bekliyorum,neden bekliyorum bilmiyorum.Sanki ölmüş gibiyim.Hiçbir
şey görmüyorum,hissetmiyorum,onun dudaklarındaki sessizlikten başka hiçbir
şey duymuyorum.Her şeye rağmen yine de güzel bir şeyler bekliyorum.
Aslında,hayır,kendimi kandırıyorum.Yüzüne sahte bir hüzün takmış.Kim bilir
belki de gönlünü birine kaptırmış,bekleyeni var.”Sana hala çok değer
veriyorum;ama üzgünüm,aşk bitti.” diyor.Kocaman yılları ufacık,basit ve adi bir
cümleye sıkıştırıyor.Ne söyleyebilirim ki?Gücüm sadece kafamı kaldırmaya
yetiyor.İşte bakıyorum o kara gözlere.Hiç bakmadığım gibi…Gözlerim hiç bu
kadar karanlık bir gece yaşamamıştı.Koca gecede bir mum ışığına hasret
bakıyorum.Dudaklarım mühürlenmiş sanki kelimeler gereksizleşmiş.Daha
doğrusu böyle bir ânâ uyacak doğru kelimeyi bulamıyorum.Hiç düşünmemiştim
şimdiye kadar,acaba söylenecek en doğru kelime ne?Benim
söyleyemediklerimi bakışlarım söylüyor.Başım dik,dönüyorum arkamı.Ve ikinci
kelimeyi adımlarım söylüyor ELVEDA.
Hatice METİN
