İğrençliğin böylesini görmedim: umurlarında bile değilim ya umurumdada değiller öyleyse...O şişko güzel değerlendirdi bu fırsatı,pilik pislikliğini yaptı yine.Ah bir kurtulsam bu sınıftan,yok yok olmuyor bu yaşta dostluk yalan hepsi, herbiri.anlamıyorum bu basitliği,iğrençliği.
Ağlamak istiyorum bulunduğum yerde doya doyaağlamak... Değmez hiçbirine biliyorum ama ben yinede ağlamak istiyorum.
Pas tutmuş bu yıllarda dostluk bir demir gibi soğuk.gençlik yıpranmış bir kumaş parçası gibi insan üstüne giymek istemiyor, utanıyor.
Şaşırıyorum aslında benim küçücük bir boşluğuma o şişko nasıl sığdı diye,demek insan nefesini tutup daralıyor isteyince.
Böylesine arkadaşlık,dostluk, kardeşlik olmuyor işte.İnsanlar belkide anlamlarını bile bilmedikleri bu değerleri satıyor bilinçsizce.Onlar için önemli olan sadece kendileri.Bir birey sadece tek bir birey halinde yaşıyorlar...
Soruyorum kendime insan dostuna kaç dakikasını ayırmalı diye.Bilmiyorum bunu hesaplayamıyorum milyonları.ama işte onlar ayırmıyorlar dostlarına beş dakikalarını.Gösteriyorlar kişiliklerini görüyorum elbette.Ben burada bırakıyorum bırakıyorum bu sınıfı,dost sandığım insanları.ama selamlıcam önümdeki dünyayı...
Ve tutacağım nefesimi, daralıcam o adi gibi.uyum sağlıcam taşmıcacam gelecekten doya doya yaşıcam hayatı.
YETERKİ BEN İSTEYİNCE...