Ellerim her dokundugunda gerçege,tozlanır.Rüzgara tutarım. Bir çıkış aradıkça ötelere ,kendime çarparım. Bir kırılma sesi gelir. Kalbime bakarım. Yine çıkamam içinden gerçegin, tutar zamanın sallayan kollarına atar. Yenik düşer gözlerim tatlı bir uykuyla yenilmişligim, uyandıgımda yine beni azarlar çıkmak istegim. Bir tekrar gibi gelir hayat, bir kurulmuş saat gibi bir kurulu oyuncak. Aynılıkta farkındalıgın kaybedilişi yaralar,  çeker içine gezdirir her anında yine bir ben bulamam. Nice benler dolaşır etrafımda ben sanan bensizler. Nedir böyle insanı kendiyle tutan? çok mu sorguluyorum hayatı yoksa hayat mı mahkeme salonu hep suçladıgından mı beni inkar düşüyor dilimden kalbime? neden her şey kurulu bir düzen gibi geliyor? kapımı çalan evetleri begenmedigimden mi hayırlar hayırlarda gizlenmiş oldugundan mı hayırlar....