YÜREĞİ YÜREĞİNİN GEÇİCİ İKTİDARIYDI…

Yüreği yüreğinin karayolları işlerine bakıyordu. Yüreği aslında yüreğinin geçici iktidarıydı. Biliyordu geçecekti, geçme zamanı geldiğinde. Tek korkusu beklenmedik bir darbeydi. Onların sevdaları; siyasi, ekonomik hatta askeri sarsıntıya girmiş bir devletin geleceğinden daha muallâktaydı.

Yazılan çizilen hiçbir kalem ve duygu ürünü ifade edip kâfi kalmazdı onun yüreği karşısında. Sevmeyi bilirdi. Hiç kimsenin bilmediği bir dilde severdi. Ne kaleme ne sözcüğe dokunmazdı severken. Öyle bir severdi ki, ne vakit bir sevgi tohumu düşecek olsa gözlerinden, küçücük bir çocuğun masum bir “seni seviyorum” u buğulanırdı. Öyle bir severdi ki; ne vakit bir tatlı anı anma töreni yapsa yokluğunda bütün kirletilmiş anıları temizlenirdi. Öyle bir sevdi ki can çekişti ayrılık cellâtları. Sevdasının heybeti korkuturdu mutluluğu, bu yüzden yanaşamazdı mutluluk onun sevdasına. İmkânsız aşkların vekiliydi ve geçici iktidardaydı. Dudakları mühürlü, kale kapıları gibi. Sabrı nöbetçiler. Bazen gelen ziyaretçilerin duygularına aldanıp açacak olur az biraz. Sonra yalanlar yılanlar gibi sızmaya başlar kalesine.

Öğrendi sonra aldanmayı, ne kadar güzel sıcak olsa da ziyaretçi almadı içeri. Kalesinde tahtında yalnız ama yalansız ama ihanet olmadan yaşadı. Ağladı sayfalarca satırları gizledi. Sayfaları da satırları da ve hatta gözyaşları da  ummalı bir iktidar döneminden kalma mezbelelikte kaybolmaya yüz tutmuş kronoloji kaynağıydı. Ağladı satırlarca, ilmek ilmek ördü hüzünlerini kale kapılarının arkalarına. Hüzünlendi parlak yıldızlı gecelerde gideceği günü düşünerek. Fasıl fasıl dinledi, ölen duyguları ardından okunan selaları, makamı değiştirilmiş ilahileri.

Duyguları vefat etti yavaşça selaları yükseldi kale kapılarının ardından. Yüreği yüreğinin geçici iktidarıydı ve geçme zamanı gelmişti. Gitmeliydi çünkü darbe söz konusu olabilirdi. Erken erken boşaltmalıydı makamını. Sade sakin bir gidişti. Hatta gitti bir süre fark edilmedi bile. Gitti oysa bıraktığı ruhunun doğum lekesiydi.

Makamı değiştirilmiş ilahiler, fasıl fasıl dinlenen selalar şimdi onun ardında. Hayat denen yolculuk uzun sürüyordu. Bir başkasının cumhuriyetinde aday olabilir aday gösterilebilirdi.  Fakat bu kısa görev onu yıpratmıştı. Eski bir gözyaşı ağacının dibine çöktü dinlenmeliydi. Ne vakit kalkar oradan bilinmez ama kalka bilirse tekrar göreve başlar mı koca bir muamma. Aslında onun derdi birilerinin cumhuriyet yönetiminde söz sahibi olmak değildi. Sadece biraz sevecekti. Çünkü insanlar kalplerine söz geçiremeyince tek hükümdar olan sevgiyi tercih ediyor. Ama insanoğlu işte sıkılıyor, kırıyor, üzüyor ve gariptir ki her yaptığına bir bahane bulabiliyor…

                                               KÜBRA ALBAYRAK