Nedir hayatı gözyaşlarımızla karşılamaya sebep ?Adım attıkça gelen o degil mi? Sorunları bizler ondan istediklerimizle yaşamıyor muyuz ?ya istemeyi bilmiyor ya da çok fazla şey istiyoruz .Durupta buna hazır mıyım diyenimiz kaç kişi? Korkularla, bilinmeyenlerle yola çıkan biri yolda aglasa, hangimize garip gelir bu durum? hep bir agızdan demez miyiz? Ben bunun olacagını biliyordum .Ne kadar zor şartlarla karşılaşsakta ;ondan kurtulmanın yolu oldugunu bilmek bize bu cesareti veriyorken, neden aklımızın çözümleri karşısında çözümsüzlügün üstüne yürüyor çözül diye ısrar ediyoruz? O çözümsüzlügümüz. O başka bir sorunun çözümü. Bunu neden anlamıyoruz ?İpin dügümlendigi yer aslında bizim dügüm attıgımız yer. Geri dönüp kendimizi baglandıgımız yerden yine kendimizi tanıyarak kurtulabiliriz .Zaaflarımızı kuvvetlendirerek ,güçlü yönlerimizi yönetmesini ögrenerek; yani ögrenilecek daha çok şeyimiz oldugunu eksik kaldıgımız yerde tıkandıgımızı bilmekle başlamalıyız. Gözyaşlarımızın çaresizligimizin ifadesinden daha çok şey anlattıgının farkına vardınız. O halde uzattıgım mendili alın, aglayarak ıslattıgınız topragı ekmeye başlayın .Göreceksiniz orda güçlü bir imparatorluk kuracaksınız; emretmeyi degil yıkılmamayı ögrenerek....