Onun üzerine çok şey yazıldı, çok şey söylendi. İnsanoğlu ondan usandığı kadar başka hiçbir şeyden usanmadı;onu sevdiği kadar da başka hiçbir şeyi...

Söyleyince umarım sizin de tüm dikkatiniz burada toplanacaktır:

Para.

İnsan olmanın verdiği açlıktan olsa gerek; her defasında daha fazlasını istedik. Hayata geldiğimiz ilk zamanlar pek önemli saymadık onu. Çok sık söylenen bir cümle vardı:”Mühim olan insanlıktı” hani...

İmece usulü başladı her şey...Sonra yetmedi; kazandığımız hep kaybettiğimize gitti.

Derken bir baktık elimize “para” denilen “göz nuru” tutuştu.

İlk zamanlar hevesti her şey;sonra bir baktık, bu dert bizi aştı.

Evet kabul etmek lazım, “para” dediğimiz şey; gün gelmiş, dert olmuştu bizlere artık...

Çıkış yolları aramaya başladık;at yarışları, piyango biletleri mesela...

Eli dara düşenler, paraya:”Varlığı bir dert, yokluğu yara”diye iç geçirirken...

Cebi dolu olanlar:”Elimin kiri” diyerek, bonkör görünmeye çalıştılar çoğu zaman.

Ama insanız ya, dün için nasıl böyle konuşmuşsam, bugün için de aynısı varola...

Hatta artık, para (az önce de dediğim gibi) insanlıktan daha daha ön planda...

Her ne kadar, hâlâ insanlıktan söz açılsa da...

Ama yok yok, suçlu “para” diye seslenen insanımda değil;o da haklı...Nereden bilsin; yaşamak için geldiği dünyaya, bir bedel ödeyip gideceğini...

Hay, gözümün nuru, hay gözümüzün nuru!.. Aradığımız azıcık huzurken;ne istedin, neler alıp götürdün bizden?

Aslında suçlu tam olarak sen değilsin, seni elde etmek isteyen bizler de...

Sahiden, suçlu kim öyleyse?