Birçok insan tadar, zamanı gelince ayrılığı. Neyden, nerden, kimden ayrıldığın önemsiz… Önemli olan önceki cümlenin yüklemi… Zaman; insanın uydurduğu en büyük yalan

Kimi zaman hızını takip edemediğimiz akrep ile yelkovan. Kimi zaman sırtından iteklersin saniyeleri. Zaman bitmek bilmez yalanların en büyüğü. Şimdi geçmez artık zaman

Sen yoksun ya bütün kokulardan güzel kokun. Senle geçen zaman en hızlısı artık… Dedim ya yalancıdır zaman hem de en zararlısı. Geri alırsın kış gelince, ileri atarsın yaz belirince… Neye, kime göre? Düşen bir yaprağa göre zaman; haydi ileri. Açan çiçeklere göre mi? Ya bir daha hiç açmazsa o çiçekler? Ne olacak zamanın hali? Sen yoksun ya bütün hırsım zamana artık. Özlemek; o da zamandan. Zaman geçmese özlemek nafile… Belki görmekten birazda özlemek, bir tutamda sarılmaktan, bir tutam sevişmekten, bir avuç sevmekten özlemek... Yapabilir misin sen?

Senle güzel her şey gibi zaman… Seni özlerken bile güzel aslında zaman. Bir toplama işleminde elde olan gibi zaman. Özledim seni. Haberin yok belki… Sen başka kollarda sarmaş dolaş kim bilir? Ama özledim seni. Özlemlerim artık diz boyu. Kardan adam gibi hasretlerden adam bile yapabilirsin artık, birikmiş özlemlerinden. Sonra giyinip en kalın giysilerimizi ona havuçtan bir burun bile takabiliriz. Sonra dibinde saatlerce sevişebiliriz özlemlerimizin. Eritiriz bütün buzları öpüşerek ve yıkabiliriz bütün korktuğumuz tabuları.

Üzülmüyorum ama ben aşkı yaşadım senle. Yapmadıklarımdan pişman olmaktansa yaptıklarımın yâdıyla mutluyum artık. Çok birlikte girdiğimiz yatak odası geceleri, hayalimde izlediğim en güzel kısa metraj filmi. Başrollerde sen ve ben… Kırmızı bir örtü üstümüzde bütün şehveti aşkın dudaklarda… Onları da özledim ama. Mutluyum be artık bunlarla. Arkadaşlarım içerken yitmiş sevgililere sevgileri, ben artık tebessüm bile edebiliyorum. Yer yer dalga bile geçebiliyorum artık. Dedim ya uydurulmuş yalandır zaman. Onlarla dalga geçirten de zaman. Her acının tek reçetesi, en iyi antibiyotiği zaman.

Bak ayrılalı 2. kışımız. 1 de yaz bitti. Bak yine zaman. Derin bir of çektim artık. Zaman zaman, zaman kafamı kemiriyor artık zaman. Tamam, tamam saymak yok artık. Ne fark eder ki zaten ha iki kış ha onlarcası… Aşk unutmuyor dönmeyeni. Sevgi kalamışta bir parkta ayaküstü. Bir ud sesi gibi artık acılarım. Melodik ve makamlı…

Özledim seni. İstanbul’u sevdiğin kadar sevemedin beni. Bana bir gelmektense çok kaçmayı yeğledin.  Ölçmeyi bilmediğinden en büyük acıyı bende sandın. Oysa çevremiz acılarla dört duvar. Hatıralardan büyük acı mı var? Bir sinema çıkışında yakalandığımız yağmur, senin beni ilk kez öpmen sahilde aklımdan hiç çıkmayan bankta, benim sana geceler boyu uğraşıp yaptığım kadifeli kutu, sarılıp izlediğimiz onlarca film ve daha niceleri. 

“Biten” sıfat fiili bu sefer biz olduk. Yüklemindeyken cümlelerin öznelerine kaydık. Parmakla sıyrılmış çikolata gibi bitti; yerken tatlı biterken hüzünlü. İlk biten biz miydik? Hayır belki ama ilk başlayan da değildik. Yine zaman J her zaman her şeyi bitiren ne sen ne ben ne kavgalar ne anlaşmazlıklar. Olan biten her şey aslında “ZAMAN” ve büyümek aslında hasretlere sarılı olarak olgunlaşma.

Hayat sana hep mutluluk getirsin. Benim olanını getirirse sen zaten bilirsin….