|
|
|
Bu yazı 216
kez okunmuştur. |
| efsanem |
| sanırım bazen kendimizi kendimiz acıtıyoruz.ışıkla karanlık aynı yerde olmaz ya bazen işte sıyırmak istiyoruz karanlığı içimizden ışığa olan aşkımız için.yüreğimizi sıkıyoruz sıkıyoruz acıyıp acısı dayanılmaz olana ve uyuşana kadar beynimiz.bir süre sonra yüreğimizin acısını duymamaya başlıyoruz ve acı artıyor biz farkında olmadan çünkü artık kontrolümüzden çıkıyor iş.bir süre sonra işte geliyor ölüm, farkında olmuyoruz yine.ölü bir yürek taşıdığımızın farkında olmuyoruz.yüreğimizölü beynimiz acıya uyuşuk.mutluyuz sanki...ama ışık nerede?memnunuz artık pisliklere,günahlara,karanlığa...
utanmak utanılası bir şeydir karanlık diyarlarda.ölü bir yürek göremez zaten neden utansın...
ey ışık terketme beni yüreğim ölme nolur acı arasıra bileyim yaşadığını.yaşayan bir yürek sevebilir yalnızca.yaşayan bir yürek ile ulaşabilirim ışığa.beni karanlığa gömme.o karanlığı içimden sıyırıp atmak benim kuvvetimde değil.ben ancak seni acıtırım.karanlık biliyorum ki ışığın olmadığı yerde yaşar ben ışığı aramalıyım.ışık arayana görünürmüş.gözlerini açana bakana görene görünür.sımsıkı gözlerini kapatanlara değil.ışık diyarında yaşamak için gözlerimi açmak yeterliymiş demek.hareket et ey ayaklarım ellerim konuş dilim güzel güzel.yüreğim hisset hisset O'nu Işık Diyarının Sahibi'ni.çünkü O'nu ancak sen ancak sen tanırsın var olduğunu kanıtlarsın başkası değil ne beynim ne ayaklarım ne gözlerim ne ellerim ne dilim ne burnum ne tenim...O ancak sana konuşur bu yüzden nolur ölme...beni kendi zihnimin karanlık zindanlarına atma.beni buraya bırakma.efsanemi gerçekleştirmek için sana ihtiyacım var... |
|
Belirtilmedi
|
|
|
|
