Zamanı geriye almak istediğimiz bazı anlar vardır. Değiştirmek istediğimiz bazı anılar. Bizi biz yapanın o anılar olduğunu hiç düşünmeden... Değiştirmek istediğimiz belki kendimizdir de biz bunu hiç ayna da görmeyiz. Yüreklerimizin ne kadar aydınlık olduğu konusunda tümceler sarfederken, çevremizin ne kadar karanlık olduğunu da görmemek için gözlerimizi kapatırız.

Yardım dilenen insanları eleştirmek, kendimizi eleştirmekten daha kolay olduğu için elimizi uzatmıyoruz. Elimizi uzatırken, farketmek endişesiyle hep uzaktan gidiyoruz, yardıma ihtiyacımız olduğu gerçeğini. Metropolit bir şehir yaşantısıyla birlikte ortaya çıkan yalnız insanlar gerçeğinden kendimizi sıyırmak istiyoruz. sorunun çözümünün önce sorunu anlamaktan geçtiğini, belki de çok geç öğreneceğiz. Özgür iradeye sahip olmak, yaptıklarımızdan dolayı psikolojik yaptırımlarla karşılaşmamak için kendimizi sanal kalabalığa bırakıyoruz.

Kalabalıkların ortasında yalnız olma deneyimini yaşıyoruz. Bağımsız fert olmanın getirdiği birtakım bocalamaları da... Korktuğumuzda sarılacağımız bir ebeveynden yoksun; özgürlük dünyasına adım atıyoruz. Özgürlüğü nasıl tanımlıyoruz?Yalnız olmak, oradan oraya savrulmak, ait olmamak duygusu... Fikir akımlarına uymak ama fikir üretmemek kendi adımıza. Başkalarını eleştirirken, kendimizi süt banyosunda sanmak. Ekonomik çıkarlar için tarihe hapsedilen "insanlık" kavramını özleyip de, üzerine kürekle toprak atanlardan olmak...

Psikolojik tahliller yapmak, kendi zayıflıklarımızı yansıtmak başkalarına da kendimizde bir toz bile bırakmamak.Farkında olmadan egomuz bizim savunmamızı yapıyor, içinde olduğumuz karmaşık mahkemede. Onca şahit varken bizi suçlayabilecek biz kendimizi aklayan yargı oluyoruz... Ve dönüp bakmak arada bir arkamıza...Yüreğimizin sızladığnı hissederiz. Daha çok sevemediğimiz,daha çok göremedeğimiz için dünyayı.