İkisi için de zorlu bir gün daha başlıyordu.Uykusuz gecenin izleri suratlarındaydı.Esra donuk bakışlarla öylece oturuyordu.Cemin suratına ise şaşkınlık ve korku hakimdi.

-Sence ne yapmalıyız, dedi Esra .Gözlerindeki donukluk sesine de işlemişti.

-Bilemiyorum.Artık hiçbirşey bilemiyorum.Neler olup bittiğini anlayamıyorum.Bunlar neden meydana geldi?Neden bizde lanet olsaı bir yaratığa dönüşmedik?

Cem kafasında dönüp dolaşan soruları kendi kendine sorup duruyordu.Ruhundaki karışık duygular onu yeyip bitiriyordu.Korku ,öfke ve hüzün birleşimi adeta bir asit gibi ruhunu yakıyordu.

-Dışarıya çıkmalıyız !Bu yerde daha fazla kalmak istemiyorum.Hem belki neler olup bittiğini anlayabiliriz,dedi Esra.

-Ama en azından burada güvendeyiz.Dışarısı lanet yaratıklarla dolu.

-Cem.Biraz mantıklı ol .Hep burada kalamayız.Yani burada böylece oturup ölmeyi bekleyemeyiz.

-Tamam.Tamam.Haklısın.Hem ceset.Onu götürmeliyiz.

-Evet.O zaman hazırlanmaya başalayalım.

-Tamam.Biliyormusun.Bana umut veriyorsun, dedi Cem.

Cem Esraya bakıyordu.Gözlerinde ise ışıltı vardı.Onu izliyordu.

-Neden bana bakıyorsun ,dedi Esra gülümseyerek.

-Hiç.

Gerçeği söylemek gerekirse şu anda böyle güçlü durmamım sebebi sensin.Yani sen olmasaydın belkide çoktan öldürülmüştüm yada intihar etmiştim.

-O zaman ikimizde birbirimizi ölümden kurtardık sayılır ,dedi Cem.

İkisi de gülümsüyordu.

Cem ayağa kalktı.Hemen tabancasını kontrol etti.Mermilerin hepisini cebine soktu.Aklı Esradaydı.Onu düşünüyordu.Onu düşünürken suratında belli belirsiz bir gülümseme vardı.Esra onun karanlık düşüncelerinin içine doğan bir güneş gibiydi.Adeta ona umut saçıyordu.Ona karşı yoğun duygular hissetmeye başlamıştı.

-Cem evde el feneri varmı?Elektrikler kesik olabilir.Kesin öyledir.Çünkü olabilecek en kötü koşullar içindeyiz.

Haklısın.Her ihtimali düşünmeliyiz.Holdeki çekmecede var.Marketten almıştım.Yedek pilde var.

-Ah!Evet almıştın.İleri görüşlü biri olduğunu bir an unuttum.

-Bu bi iltifatmıydı yoksa başka bir şeymiydi?Pek anlayamadım da

Cem gülümsüyordu.

-Ben iltifat olarak söyledim.Ama sen istediğin gibi anlayabilirsin.

İkisi de hallerinden memnunmuş gibi gülümsüyordu.Halbuki durumları hiç de iç açıcı değildi.Cem için zor anlar yaklaşıyordu.

-Cesedi yani annemi en yakın mezarlığa götürelim.

Cemin vücudunu yine titreme sarmıştı.Hiçbir şey yapmak istemiyordu.Sadece bir köşeye çekilip ölümü beklemek istiyordu ama içerisindeki umut bu düşünceyi aklından uzaklaştırıyordu.

Cem büyük mavi poşete baktıkça annesinin parçalanmış cesedini görüyordu.Çürümüş et kokusu tekrar burnunu sarıyordu.

-En iyisi hiçbirşey düşünmemek.Sadece yap şunu Cem.Sadece yap!Düşünme.Düşündükçe batıyorsun.

-Cem biraz sakin ol.Senin için çok zor ama en azından bunu annen için yapmalısın.Burada öylece çürümesi daha mı iyi? dedi Esra

-Haklısın.Tamam.Unuttuğumuz bir şey var mı?

-Sanırım yok.El fenerini ben aldım.Torbayı ikimiz taşıyabiliriz.Ayrıca yanıma keskin bir bıçak aldım.

-Güzel bende de tabanca var.Aklına başka lazım olabilecek bir şey geliyor mu?Şu anda hiç bir şey düşünemiyorum.

-Hayır yok.Sanırım yok ama sence yemek için bir şeyler almalımıyız.

-Bence alalım.Tamam ben alırım.

Cemin elleri titriyordu.Bedenine hakim olamıyordu.Vücudu sanki beyninden bağımsızdı.

Buzdolabından yemek için birşeyler aldı.Zaten fazla bir şey yoktu.Dışkapıya doğru yöneldi.

Esranın yanına geldi.

-Hazırız. dedi

Esra el fenerini hızlıca arka cebine yerleştirdi.O da korku içerisindeydi.Tedirgindi.

Cem elini torbaya doğru uzattı.Bir an duraksadı.Gözleri kapalı bir halde dişlerini sıkarak torbayı sapından yakaladı.Diğer elinde ise yemek torbası vardı.Esra ondan cesaret alarak torbanın diğer ucundan tuttu.

-Gidelim dedi Cem kararlı bir ses tonuyla.Kendi kendine cesaret vermeye çalışıyordu.

Torba oldukça ağırdı.Özellikle Esra için çok ağırdı.İkisi birlikte zorda olsa dış kapıdan geçtiler.Cem sert bir şekilde yemek torbasını yere bıraktı.Kapıyı çekti.Kapının sesi apartmanda bir kaç kez yankılandı.Torbayı tekrar ucundan yakaladı.Az da olsa duruma alışmış gibiydi.Torbanın hışırtısı ikisine de korkutucu geliyordu.Morg poşetlerini andırıyordu.(Zaten ellerindeki poşette öyle sayılırdı.İçerisinde parçalanmış bir ceset vardı.)Esra otomatiğe basarak demir kapıyı açtı.İkiside dışarıya çıktı.Tedirgindiler.Kim bilir dışarda onları ne bekliyordu.