Skağın ortasında oylece kalmıştım.Nedeni bilmediğim bir ağırlık vucuduma yüklenmişti.yapabileceğim hiçbir şey yoktu, gidiyordu kendimden çok sevdiğim insan gidiyordu.
Sokakta anlamsız bir rüzgar vardı.Sanki bana kızmıştı bir şeyler haykırıyordu uğrunda herşeyimi verebileceğim insan uzakaştıkca rüzgar dahada kızıyor gibi sertleşiyordu.Kalbımden bir ses dur de
diyordu sanki rüzgar da bunu istiyordu.
Evet anladığım doğruydu o bizim aşk rüzgarımızdı ,sonra kelimeler dileme gelmeye başladı sanki kelimeler de onun gitmesini istemiyordu dileme gelen kelime dışarı atıverdi kedini bu olaya son vermeti düşüncesi biliyordu onun sahibi olan bu beden dayanamazdı bu ayrılığa,belki ölürdü ve o kelimede bir daha hiç dışarı ıkamazdı.
''DUR'' daha yüksek sesle dur hayatımın insanı geri dönüyordu ve döndü de
''DURMAK İÇİN ÇOK GEÇ ARTIK''dedi
ama rüzgar öyle düşünmüyordu.
aşkimizin rüzgarı öyle düşünmüyordu ona göre bizi ancak ölüm ayırabilirdi.
Çok kızmış olmalıdıki bizi aldı gök yüzüne kimsenin bizi bulmayacağı ir yere bıraktı
''SİZ ÖLÜMÜN PEŞİNDE KOŞTUĞU AŞKI BULDUNUZ ŞİMDİ OLÜM O AŞKI SİZDEN ALACAK HAYATINIZ AŞKINIZA FEDA OLACAK'' dedi işte olm aşkini buldu ve biz ona aşkını verdik oda bize aşkımızı verdi hem de cennette bir bahçede .rüzgarın,dilin,kelimelerin söyledikleri doğruydu biz ayrılamazdık.
