| |
 |
|
|
Bu yazı 28.07.2011
tarihinden
beri
1313
kez okunmuştur |
| Yazının
Başlığı |
Yazar
Adı |
Gönderilme
Tarihi |
|
Belirtilmedi |
Belirtilmedi |
28.07.2011 |
Aslında kendisine göre büyük idealleri,büyük hayatı,büyük büyük fikirleri olan biri olduguma ianandım hep.Kimbilir belkide öyle olmak zorunda hissetim yada hissetirildim çocukken yaşıtlarımdan büyüklerle daha iyi anlaşıyo olmanın aptalca bi meziyet olduğu söylenmedi bana takdir edildim oysa bütün çocuklar gibi bebeklerim ve onların yemesi içmesi gibi dertlerim olmalıydı.başka biri gibi yetiştirildim daha en başından annemin,babamın yaptıgı hataları yapmayacak şekilde kurgulanmaya başlandım.Azıcık bir yerden kendi insanlıgım,cocuklugum,kurnazlıgım,öfkem çıkacak olsa ya azarlandım yada cezalandırıldım.büyümeye çalıştıkça kalıplar dahada küçüldü din adına öğretilen konulan yasakları anlayabilecek halde olmadıgım halde yanlış yaptıklarım için her yasak için ayrı suçlandım,sonradan öğrendimki iananmak bambaşka bişeymiş.Okullar başladı sonra ne oldugunu bile anlamadan engelli koşularda koşturulmaya başladım hedeflerim vardı benden büyük benimle azıcık kanbagı olan herkesin olamadığı olmalıydım.Başarılı,iyi ,sevimlı,arkadaşcanlısı,zeki,akıllı,terbiyeli vede ahlaklı.Sonra hiçbirşekilde evdeki hırgürden etkilenmemeliydim annemle babam ne için tartışırsa tartışsın bu beni kamçılamalıydı.Ben evin içindeki huzursuzluğa aldırmadan mutlu verielen sevgiyle yetinmeyi bilen ve bütün bunlardan o küçücük yüregimle ders çıkarmayı bilen bir insan olmayıldım.ben mı bn bana biçilen bütün rolleri başarıyla sahneledim başarılı bir öğrenci,sevimli vede arkadaş canlısı çogu çogu merhametli daima mutlu veede güçlü bi oyuncu oldum.ışıklar kapanıp salon boşalıncaya dek.ben benim içimdeki seslerle ysnlız kalıncaya dek. z.uçar
|
|
|
|
