| |
 |
|
|
Bu yazı 8.05.2012
tarihinden
beri
1014
kez okunmuştur |
| Yazının
Başlığı |
Yazar
Adı |
Gönderilme
Tarihi |
|
Saçma. |
Belirtilmedi |
8.05.2012 |
|
11-12 yaşlarındaki kızlara bakıyorum uzaktan, acaba ben de böyle miydim? İçimden bir şeyler ayağa kalkıyor hayır, hayır birkaç sene öncesinden bahsediyorsun yalnızca diyor, böyle değildin, bu imkansız. Nasıl olur da bu kadar küçükken aşkın en ağırını yaşamış olduklarını düşünürler ki, geçmişe duydukları özlem nasıl facebook anasayfama taşar ki? Hayatları fetüsken daha mı güzeldi acaba, sorusu akıllarınıza düşmüyor mu sizin de? Hayır, onları yargılamak değil amacım ama bunu yapmasınlar lütfen, ergenliğin en hafifini bile geçirenleri dayanılmaz bir aşk acısına katlanıyormuş izlenimi veriyor dışarıya. Bu da gençliğin umut vaat etmesi gerekirken gülünç duruma düşmesine yol açıyor tabii. Uzaktan nasıl göründüklerini bir bilseler, yaralı sözleriyle orayı burayı doldurup, sanki gerçekten intiharı düşünebilirmiş gibi kendini öldürmekten bahseden, bir türlü de bu acıdan kurtulamayacağını düşünen zavallı kızlara acıyorum. Gerçekten. Hayatlarının büyük bir kısmı kendi acılarını gözlerinde büyütüp kendilerine merhamet göstererek geçirecekler, ki bunun da onları dışarıdan koruyacağını sanmıyorum. Şuana kadar gördükleri şeylerin binlerce fazlasını görecekler ve sonunda kendilerine acımayı bırakacaklar belki de. Evet, bunu gerçekten umuyorum.
|
|
|
|
