Yağmur yağıyordu.Gözlerim boşuna aradı seni başıboş caddelerde,kimse sana benzemiyor.İçinde sen olan her şeyi özledim aslında…Senle kendimi özledim.Gözlerin gözlerime değdiğinden beri nefesim oldun sen!Oysa ben senelerce nefes almadan yaşamışım,Oysa aşk sözcüğü tozlu bir kitapmış yıllardır yüreğimde…

Ben sadece yanında huzurluymuşum meğer,gözlerinde yaşadım tüm mevsimleri…Beni seni hep sevdim.Sadece sen benim her şeyim oldun bu hayatta o yüzden sana açtım tüm yaralarımı istediğin kadar çelme takabilirsin hayatıma ben kendim izin verdim.Herşey senden gelsin sevdiğim daha fazla yabancı kalmak istemiyorum sana!

Yağmur yağıyordu.Hiç zamanı değildi aslında yağmura karıştı gözyaşlarım senle yürüdüğümüz sokaklardan geçtim.Sensizken hiçte anlamı yoktu.Oysa hayat devam ediyordu.İçimde durmuşken zaman belli etmedim.Özlemin gittikçe büyüyordu içimde,her olumsuzluğa rağmen sana sarılacağım zamanı düşündüm.

Ne kadar uzak olsanda sen bana en yakın oldun.Yüreğimden hiç çıkarmadım ki seni,senden bir an bile vazgeçmedim ki!Ve ben seni ne şimdi ne de yarın seni sonsuza dek seveceğim sevdiğim,insan hiç kendini sevmekten vazgeçer mi?Belki kendimden bile vazgeçerim ama senden vazgeçmemi bekleme !

Yağmur yağıyordu.Gözlerim boşuna aradı seni başıboş caddelerde,seni aradım kendimi arar gibi Yoktun!Seni beklemek bir mucizeyi sevmek gibi bir şeydi bazen boşluğu bazense nefret etmekti yaşamdan…Adımın yanında bir boşluk ayırdım.Adın burada daha güzel duruyor.Aşk bize daha çok yakışıyor.İçimdeki son umutsun sen ve seni asla kaybetmeyeceğim…

KARİN KÖKCİYAN