SEVGİYE ADANMIŞ YALNIZLIĞIM

        Sevgiye adanmış yalnızlıkların yorgun düşmüş düş sakinleriyiz aslında hepimiz,ne olduğu belirsiz dibi olmayan karanlık bi yol akıyor ömrümüz gece gibi,kimsesizliğin yalnızlıkla yüklü karanlığı yoruyor bedenimizi,isteyipte aradığımız tüm aydınlıklar çok gerilerde kalmış......

        Yalnız yürüdüğüm karanlık yolun uzantısı boyunca,karanlık kulağımda çınlayan tek bi ayak sesi yalnız düşlerime eşlik eden,sensizlikle başlayıp kimsesizlikle,yitiklikle ve yorgunlukla biten uzun yollar kamburum geceler boyunca uzayan yoksunluğumda,

        Karanlığın çaldığı göz rengim gebe gibi gecenin rengine,her yer ayrı karanlık,ayrı sensizlik,ayrı siyah,ayrı beyaz,çalar sensizlik alarmı yine içimde karanlığı yararcasına çığlık çığlık yinede sesi duyulmaz bi şeylerin,kimsesizlik çınlar hala kulaklarım sokakta yankılanan ayak sesimde.....

        Sevgiye adanmıştır yalnızlığım bi kere,yorgun düşlerim ardından hep kaybolan kimliğim çıkar karşıma yaşamama inat,inatla iter sensizlik girdabına,kendimi kaptırıyorum mutsuzluğun haz zannettiğimiz ince ayrıntılarına,,,,,

        Kendimi taşımaktan yoksunum yorgunluğum ardına saklanmış hayatımın dönemeçlerinde dolanırken,dönencelerin çıkmazı keser önümü karanlıkta dolanırken............

                                                                       KIVANÇKOBAŞ