Yüreğimden arada bir geçer seni aramak ömrümün çınarı anılar eskidikçe unutulur sanıyorsun fakat arkana bir baktığında dağ gibi olmuş.depremler oluyor içimde.eğriyi düzeltmekten vazgeçmem gerekiyor, biliyorum fakat alşkanlıkları terketmek zor.Tıpkı çiçeklerin sulanması zorunluluğu gibi... Aynı yolları yürürken hep yağmur yağıyor.Sel götürüyor her yanı.Trafikse yine aynı keşmekeş.Adımlarım seyrekleşiyor ve kafka'nın önünde duruyorum.

Ada çayı, Rize çayı... Seneler çok çabuk geçiyor.Daha dün, ölene kadar arkadaşlığına sahip olacağımı bilirdim.Yüreğim soğukluğundan her parçalanışında yalnızlığın, sen tek başına bende kalabalıktın. İçimin titrediği, İstanbul'un soğuk kış günlerinde, hayalinle demli çaylar içerdik ayasofya'ya karşı.Sultanahmet bizi tanırdı biz de onu,Beyoğlu'nu tanırdık.yazık ki sesin titriyor, yine de yüreğine birikenleri söylemiyorsun.Sen söylemedikçe ben azar azar tükeniyorum.

Tekmil birikmiş çığlıklar içimde.senden daha beter. Sanki pencereleri ve kapıları olan bir odadasın ama ne pencereden bakıyor ne de dışarı çıkıyorsun.Sen kendi kendini siliyorsun satırlardan. Yine bir Ekim ayı gelir biz İstiklal'de yeniden yürürüz yağmurda.Yeniden Kafka;Ada çayı,Rize çayı... İliklerine kadar sırılsıklam ama pişman değil.Pişman değiliz ıslanmaktan.Sen görmesen de ben mutluluktan ağlarım.gözyaşlarımı saklayan yağmur....

Yine sil baştan yaparız; ben unutur gibi olurum sen yeniden aklımı çelersin. Ne kaybeder ne kazanırım... Ne baharları koklar, ne de zemheri ayında üşürüm... Ne gül koklarım ne de diken batar elime... Yaşamak sen, ölmek sen.... Batan gemiyle birlikte okyanusa gümülen ama hiç pas tutmayan aşk sen... Daha nasıl anlatabilirm seni...daha nasıl çok sevebilirm ki? En sondayım zaten...