Guruba karşı dururken öylece, kendi ıssızlığımda, Üzüldüğümü sandım, batan güneş için, Raylarda yürüyüp son bulmasını beklediğim varlığım, Kanımca , yokluğundu, ben yokluğunu öldürmek istedim. Aniden farkedince soluduğumu, Nasıl yaşatabilirim seni içimde diye yeniden döndüm...

Korkmuştum karanlığından, dondurucu soğukluğundan, Oysa sıcaktı yüreğin de sen onu buz dağlarının ardına gizlemiştin, Canımı yakan, uzaklığındı benden çok kendine... Aşkı inkar edişindi, Bırakışındı hayatın ipini, çabalamadan vazgeçişindi elem veren yüreğime, Islak, sonu olmayan,karanlık bir yoldu yürüdüğün... Yalnızca yalandı inandıkların, yalnızca sonluydular gözbebeğinde sakladıkların... Irak, Ilık, hiç tanımadığım bir memleketsin, o memlekete esen meltemlersin... Kanımca, sen benim gölgem, sen benim ruhum, sen sensiz bir cenneti düşünmediğim yegane kişisin...