...Kentleşme arttıkça, aynı bölgede yaşayan insan kitlesi de artıyor. Nüfus arttıkça, insanlar bir o kadar da birbirlerinden uzaklşıyorlar. Köylerdeki, mahallelerdeki sıcaklıklar artık yerini bir merhabaya bile bırakmaz oluyor. Umursamazlıkla birlikte özgürlük adını verdiğimiz bir yalnızlık da kapımıza dayanıveriyor. Gerçek aşk, gerçek dostluk peyaz perdedeki yerini alıyor. Yüreğiniz titriyor ama yine de materyalist olgularınızdan daha gerçek, daha daimi kılamıyorsunuz onları.

Kılmak için bir çaba da sarfetmekten acizken nasıl olurda yüreğinizi diri tutabilme aşkıyla yanıp tutuşuyorsunuz? Canlı duvarlarla konuşuyorsunuz ama yanıt alamıyorsunuz. İşte o zaman inanmak ve inanmamak arasında bir yerlerde gidip geliyorsunuz. Ama bildiğiniz gerçek şu ki siz doğru olanı arzuluyor, güzel olan için yüreğinizde yangınlar çıkarıyorsunuz... Kendinizi bir hiç olarak bulduğunuz noktada yeniden zuhur ediyorsunuz. Artık, bildiğiniz basitliğinizle yüceliyorsunuz. Laf nereden nereye geldi. Yazmak, tıpkı bir yelkenli ile okyanusa açılmak gibi. Sonunu kestiremiyorsun. Fırtına çıkacağını bile bile, arkana bile bakmadan yelkenler fora! . . .

Aynı filmi bıkmadan usanmadan izlemek gibidir bazı şeyler. Görmekten, duymaktan,yaşamaktan asla bıkmazsın. Her seferinde yeni bir haz alır, yeni bir dünya keşfedersin. Her seferinde farklı ayrıntılar yakalarsın. Hatta uzun bir zaman görmesen bile eksilen birşey olmaz ruhundan. Yüreğindeki yangınlar hiç sönmez.