ŞAİRLER ÖLÜME ÇAĞRILIR...

Eski bir ölü çağırıyor... sadece beni.

O horluyor; ben bedenimi ölüme hazırlıyorum

Bir çelişki var bu işte!

Eksik olan her şey sanki kara toprakta gizli...

Daha dün... tabutumu yürekler de gördüm

Tanıyamadım hiç kendimi

Ne çok değişmişim; hiç anlayamadım!

Taşındığım her omuzun bedeninde çoğalıyordum.

Ve yeter artık! Neredeyim ben?

Bu ölü de kim?

İnanamıyorum...

Ruhumda ince bir sır iki cumada bir !..

Kol kola karanlık sokaklara girdiler

Omuzlarda o ölü

Birbirine sarılmış iki çocukta

Ama yalnızca!

O iki çocukta gördüm , cenneti...

Ölümdü! zifiri karanlıkta saklanan

Göremedim! şiirler söylemeseydi de hiç bilmeyecektim...

Şiirler de halen o ikiyüzlü ispatlar var

Ben şairim, ya sen? Dercesine...

Topladım harfleri, zaten o ölü de çağırıyor beni... sadece beni

Anladım artık! Asıl çelişki yaşama(ma)kta...

“ ölen her şairde yaşar; şiirin tüm sırrı...

bilirim ki;

bilinsin diye sırlar; şairler ölüme çağrılır...”

                                  EMRE ONBEY