Uzun zaman oldu ki görüşmedik;eski günleri yad edemedik ve lezzetini alamadık yılların, paylaşmadan. Bir kötürüm hayat var damarlarımda...bir bencil zaman, beni hep kendine harcayan... Yine aynı düşleri görüyorum,ılık yaz gecelerinde, yine aynı kahvenin kokusunu alıyorum,cırcır böcekleri öterken ateş böcekleri süzülüyor ve bahçenin bir ucundaki derenin sesi karışırken diğer bütün seslere, ben karanlıkta aydınlıklar yaratmaya çabalıyorum.

Yine bir güzel görünce ah çekiyor musun? Yoksa güzeller mavi gözlü dilber gibi yok mu oldular? Mavi gözlü dilberden artık gül kokuları gelmediği gibi... Güzelim bayramların sıcaklığının, akrabaları ziyeretlerin, el öpmeye gitmelerin, yeni taşınan komşuya bir tas çorba ikram etmelerin, gelecek misafiri başüstünde tutmaların erdeminin yerini yüzeysel tanışıklıklar ve sevgilere bırakığı gibi... Yine aynı kitabı okuyorum, hiç bıkmadım. Onlarca kitabı bitirdim ama onu bitirmeye kıyamadım;sonunu getirmek istemedim. Belki de son'un istediğim gibi bitmemesinden ve burkulmasından korktum yüreğimin.

Belki hayatı da ona benzetmekten....sonunun ona benzemesinden çekindim. Kimbilir, belki de asla bitirmeyeceğim. Bitirmeden gidersem bu zerreleri bile kendine saklayan diyardan, mezarımın başında sen oku; sonu belki de korktuğum gibi hüsranlı sona ermez. Beni görmeye karar verdiğin ve de yola çıkmaya hazırlandığın vakit sakın haber verme! Aniden çıkagel. O müjdeli anı hissetmek istiyorum iliklerime değin. Habersiz mutlulukları tanımak, habersiz sevinç gözyaşlarını akıtmak... Kendine iyi bak;tıpkı kalbimdeki muhterem hatırana baktığım gibi,kalbimdeki seni senelere ezdirmediğim,seni hala kendim kadar sevdiğim gibi...

Mum ışığı söndüğü zaman nereye giderse bir dost ölünce de oraya gider...