AŞK...SENİ SEVİYORUM

    Hayatın dikenli yollarında yürüyorum şimdilerde..Büyüdüğümün farkına varıyor,kendi ayaklarımın üstünde durmam gerektiğini hissediyorum...     

     Yavaş yavaş tanıyorum hayatı, insanları...Acılara merhaba diyorum, bir türlü yolcu edemiyorum onları...Hep sevildiğimi düşünürken, acı gerçekle karşılaşıyor ve gözyaşı ırmağında buluyorum kendimi....

     Üniversitede üçüncü sınıftayım...Bu üç yılda hayatı öğrendim, insanları öğrendim...Hala da öğreniyorum..Sanki acılar ağızbirliği yapmış, bu üç yılı bekliyormuş.Ardarda darbe indirdiler, yerden kalkmamı bile beklemeden , tekrar giriştiler...Sanki dersleri öğrenmiyorum burada hayatı,insanları öğreniyorum...

      Çok sevdim, her defasında da çok sevdim...Hiç yılmadım,pesetmedim...Çıkarsızca, sadece sevdim...Her defasında da kendimi dipsiz kuyularda buldumDirendim, tekrar gün ışığına kavuştum...Çok sürmedi tabiki bu...Tekrar kendimi karanlığa mahkum olarak buldum...

    Ceyhun'la tanıdım acıyı...Herşeye rağmen, ailemin istemiyeceğini bile bile sevdim onu...Sımsıkı sarılmak, hiç ayrılmamak istedim..O romandı..Benim için insanlar aynıydı ama ailem için tam tersi...Ailem onunla olmama eminim karşı çıkacaktı...İnsanlar arasında ayrım yapacaklar, belki de beni bile reddeteceklerdi ısrar edersem...Ama ben onunla herşeye razıydım..Gerekirse ailemi de karşıma alır, aşkımın arkasında dururdum..Çünkü onun herşeye değeceğini düşünüyordum..Şimdi daha iyi anlıyorum ki, asıl herşeye değecek olan <ailem>miş...Ailemden bile üstün tuttuğum kişi, bana sevdiğini söylerken bir başkasını kaçırdı...İnanamadım..Titrercesine ağladım...Küçücük, masum, saf kalbimi sığdırdım kocaman bir acıyı..Ölümüne sevdiğim dediğim,meğer beni hiç sevmemiş..Neyse HAYIRLISI dedim, yedim,yuttum.

      Yine de hayata tutunmaya çalışıyordum..Fakat her tuttuğumda bir parçası elimde kalıyordu..İnatla, sıkı sıkıya yapıştım..Yine sevdim..İnsanları genellemenin yanlış olacağını düşündüğüm için,her insanın bir olmiyacağını düşündüğüm için yine aşka varım dedim, delice sevdim..Bizim okuldandı o..Arada görürdüm, çok beğenirdim onu..O da benden hoşlanmış olacak ki, ya da ben öyle sandım, teklif etti bana..Evet dedim vargücümle..Peki ne oldu...Bu kişi benimleyken eski sevdiğine, belki de hiç eski olmadı, sevdiğine makaleler, şiirler yazıyormuş..Meğer onu unutamamış, kurban olarak da beni seçmiş ve çivi çiviyi söker taktiğini uygulamaya başlamış..Kaybeden yine bennn..Çünkü çivi çiviyi sökemez hiçbir zaman..Sadece bir başka insanın hayata tutunmak için çaktığı tek çivisini söker...Öyle de oldu...Ama yine de tamam dedim.. Nasip değilmiş..

     Zaman geçti, bir başkasıyla tanıştım.Dedim ya insanların arasında mutlaka bir iyinin olduğunu düşünüyordum ve onu bulmam gerekiyordu...Yani yine sevdim ben..Yine eskiler girdi araya..Bir türlü mazi olamamış benden öncesi..Eskiyi unutamıyormuş.Ya benim yüzüme bakarken hep onu görüyormuş..Beni öperken aslında onu öptüğünü hayal ediyormuş..Ne kadar da aptal mışım...Her darbede ayağa kalktım...belki de kendi kendime yaşadım aşkımı bilmeden..Sevdanın rengini kendim pembe yaptım..Yine sevdim...Seveceğim de...

     Hayat o kadar insafsız ki, seni seveni sen sevmiyorsun;senin sevdiğin seni sevmiyor..Yaşadıklarımın arasında en acı olanı candostum,hemşom  dediğim kişinin bana sevdiğini söylemesi..Sırdaşım olan, yenilgilerimi paylaştığım, sevincime ortak ettiğim kişi bana karşı çok şeyler hissediyormuş...Her konuştumuzda nasıl acı çekmiştir kim bilir.. Sevince ve reddedilince anlıyor insan bunu...Onun duygularına karşılık veremedim,bana yapılanları başkasına yapmak, çiviyi çiviye söktürmek istemedim...Arkadaş kalsak yine acı çekecekti eminim buna...Sözün özü, sonsuza kadar kaybettim candostumu...

     Hayat, gizemli bir yol...Yalnızca gerçekten sevenler kazanacak, eminim buna...Şimdiye kadar aksi olsada, bir ışık var görüyorum....Yaşamayı seviyorum..Aşık olmayı,ateşlenip titremeyi seviyorum...gerçekten sevmeyenler inat, kalbimin pili bitene dek coşmayı, Leyla olup savrulmayı seviyorum...

    AŞK....SENİ SEVİYORUM....