Sanki hiç yaşamamıştı kalbim acıyı,kederi,umutsuzluğu..Sanki hep çocuk kalıyordu ruhum yanlış zamanlarda!Hani bilmesem acıyı,bilmesem umudu olmayan insanın çaresizliğini isyanını inanacağım yaşadığım duyguya..inanmak da yalan mı oluyor bir zaman sonra,inanmak da riya mı yalnızca…Kalp acıyı sabaha bağlar ki unutsun,karanlıktan çıkan her kötülük gibi..Kötü müydü halbuki?..Gözyaşına sığınan her acı,belki de her sevda bu kadar parçalamamalıydı bedenini haince,hunharca…

                Şimdi mutlu olmaya hapis varlığım var boş sayfalarda,kendime kızdığım şarkılarım,şiirlerim var..Ne zamanki özgür kalır asi yanım,o zaman aşka dökülür bu deli acı suskunluklarım…Şimdi anlatmak istediğimi anlatamam kayıplarımdan..Anlatamam ürkek çığlıklarımı duyamayan vefasız isyanlarıma!

                Sanki hiç korumadım kendimi acıdan,uslu çocuk olmayı öğretemedim yaramaz ruhuma..Şimdi hangi cesaretim var yanımda kalan,beni satmayan..Hangi cesaretimle savunurum deli rüzgarımı yalan dünyada…Uyu diyorum en iyisi uyu…Sabah olunca geçer her bir hüznün..Ama yine de kurutmadan atma içinde açmaya çalışan çiçeği,ya öldür ya göm toprağa..Öldürürsen senin olmaz;toprağa gömersen açar belki suya hasret zamanlarında…

                                                                                                                Lâl-i ReyHan