İkisi birden yavaş adımlarla apartman merdivenlerinden aşağıya inmeye başladı.Sanki adım adım cehenneme gidiyorlardı.İçlerindeki bastırmaya çalıştıkları korku onları bir virüs gibi sarıyordu.Kaldırıma adım attıklarında ikiside tedirgindi.Gözgöze geldiklerinde ikiside birbirlerinin suratında aynı ifadeyi görüyordu.Korku , tedirginlik ve öfke.

-Çok sessiz ,dedi Esra donuk bir sesle.İlk konuşma cesaretini gösteren o olmuştu.

-Evet.Bu sessizlik insanı içten içe kemiriyor, diye karşılık verdi Cem.

Esra korku dolu gözlerle çevresine bakınıyordu.O vahşi yaratıklar veya onun gibi birşeyler bekliyordu ama dışarısı hiç de beklediği gibi değilidi.Aksine aşırı bir sessizlik vardı.Etrafta hiç bir canlıdan eser yoktu.Rüzgarda uçuşan torbanın çıkardığı ses dışında tüm sokak ölüydü.

-Bugün hava o kadar da sıcak değil.Uzun bi aradan sonra ilk defa iyi bir şey oldu,dedi Cem.Gergin ortamı yumuşatmak istemişti ama daha kendisi bile gevşeyememişti.Vücudu kaskatıydı.Sadece bacakları çalışıyordu.

-Evet haklısın.Hatta ben üşümeye bile başladım.Güneş her zamanki gibi canlı değil.Kendimi sanki sonbahardaymış gibi hissetmeye başladım.

Ana yolun başına geldiklerinde ikisi de aynı anda durdu.Sanki refleksleri ortak çalışıyordu.Endişeli bir şekilde etraflarına baktılar.Görünürlerde vahşilerden hiçbir eser yoktu.Cem artık elindeki torbayı hissetmemeye başlamıştı.Sadece yürüyordu.Başka hiçbirşeyi düşünmek istemiyordu.Elindeki torbada annesinin parçalanmış ve çürümeye yüz tutmuş cesedinin olduğunu ne zaman düşünmeye başlasa vücuduna titreme geliyordu.Başı dönmeye başlıyordu.O durumdayken kendini uyuşturucu bağımlısı gibi hissediyordu.Daldığı düşüncelerden onu esranın endişeli sözleri çıkardı.

-Cem karşıya bak.Onlardan bir tanesi geliyor.Ne yapacağız.Kahretsin!

Sakin ol!Sakin ol.Şu duvarın arkasına geçelim.İkisi de hızlı bir şekilde kan üzerinde kan izleri bulunan duvarın arkasına geçtiler.Kan daha tazeydi.Kurumamıştı.Muhtemelen insan kanıydı.Normal bir kırmızıydı çünkü.Yaratıkların kanının rengi siyahımsı kirli bir kırmızıydı.Cemin kalp atışları iyice hızlanmıştı.Elleri titreyek silahı belinden çıkarmaya çalışıyordu.Aceleden bir türlü çıkaramıyordu silahı.Zorda olsa SİLAHI ÇIKARMAYI BAŞARDIĞINDA YARATIK İYİCE ONLARA YAKLAŞMIŞTI.Esra korku dolu gözlerle yaratığa bakıyordu.

-Cem çok yaklaştı , dedi.

Cem silahın emniyetini açtı.Elleri titriyordu.Bir an yaratığa ateş edemeyeceğini düşündü.Daha sonra ise içindeki öfke alevi onu cesaretlendirdi.Doğru zamanı bekliyordu.Yaratığın iyice yaklaşmasını bekledi.Esra duvara iyice yapışmıştı.Gözleri kapalı bir şekilde dua ediyordu.Yaratık koşar adımlarla duvara doğru geliyordu.Cem ve esrayı görmemişti.Yaratık duvarı geçtiğinde Cem silahı ateşledi.Birazda şansın yardımıyla yaratığı tam beyninden vurmuştu.Yaratığın kafası karpuz gibi yarılmıştı.Pis kan Cemin üzerine sıçradı.Esra ise geriye çekilmiş olayı seyrediyordu.Donup kalmıştı.Gözlerinde bir kaç damla yaş vardı.Sanki onlarda donmuş gibiydiler.Akmıyorlardı.Yaratık yalpalayarak bir çuval gibi yere düştü.Gözlerindeki canlılık yok olmuştu.Cem geriye çekilmişti.Tekrar kalkacağından korkuyordu.Nede olsa o bir yaratıktı.Bilgisayar oyunlarında kolay kolay ölmüyorlardı.

Cemin düşündüğü gibi olmadı.Yaratık bir kaç titremeden sonra cansızlaştı.Cem kusmak istiyordu.Üzeri onun pis kanına bulanmıştı.

Cem iyimisin.İyimisin?, diye sordu esra telaşla.

-Midem bulanıyor.Onun dışında iyiyim.

Cem derin bir nefes aldı.Duvara yaslandı.Esra yanına gelmişti.

-Tamam geçti. Pisliği iyi hakladın.

-Evet .Tam beyninden vurdum pisliği.

Cem eskisi gibi kötü hissetmiyordu kendini.Hatta onları öldürmek hoşuna bile gitmeye başlamıştı.Ama bu duygu onu korkutuyordu.Yaratıkları öldürürken kendisi vahşileşiyordu.Kendisi yaratık haline geliyordu.

-Yolumuza devam edelim Esra.Mezarlığa az kaldı.Hem bu arada dinlenmiş olduk ,dedi Cem.

-Pek sevmediğim bi dinlenme türü diye karşılık verdi Esra.

Bu sözler Cemi gülümsetmeye yetmişti.Esra elinden tutarak onu ayağa kaldırdı.Cem esranın elini tuttuğunda kalbi kuş gibi çarpmaya başlıyordu.Ona karşı gerçekten de güçlü duygular hissediyordu.Gördüğü kadarıyla oda kendisinden hoşlanıyordu.