“Yandın ki,yan vallahi billahi”

Yanık yanık sesiyim dertlerimin

Gün görmeyen  mahcubu feleğim,

Aziz dostum sen yoksan ben mızrabı neyleyim!

Eylemez  o güzel,cihanı bırakıpta gideyim.

İsyanların kucağında bitmeyen bir nağmeyim,

Yüreğimde nisyan koru alev alev yanarım,

Dimağı para etmez bir garip avareyim,

Neyleyim ben işte dünya içinde bir aciz beşerim.

Sanma ki ruhum hasta!

Sağlam olan O’dur aslında,

Lakin ruhu  latifem bırakmaz bedeni burda!

O’da buna adım adım uymakta.

Gönül gözü görmeyenin düşüncesi hastadır!

Düşüncesi hasta olana hiç denir mi sağlamdır?

Bu göz bu dimağ hasta olunca

Sanma ki zarardadır,asıl o vakit Haktadır.

Hakkın hakkını bilmemek zulumdur!

Bu zulum kendı yok saymaktır,

Umurum da değilse cehennem o vakit ruhum ziyandadır,

Dardadır,zarardadır,yastadır…

Kudsiyet-i  ahiret bılınmez mı dersin?

Sen kendını bunca şeyden sonra ne zannedersin?

Hak mısın,can mısın,vefalı mısın dersin!

Koca bir hiçlikle kendını nice helak edersin.

Umurunda değilse cehennem,

Bunun ıkı ehemmıyetı sebebi vardır,

Ya kendını canlara fedadır

Ya da kendını aldatma ve hebadır!

Sevdalara baş koymak varsa ey nefis sende,

Bil ki sen baharının tam ortasındasın,

Sevdalar işleniyorsa sana bir bir

Bil ki sen bitmişsin ve gelmiştir yazlar…

Sevdalar cehenneme meydan okuyorsa,

Onu söndürmeye bir gözyaşı yetmez mi?

Eğer boş ve nihilse:

Yandın ki,yan vallahi billahi!