KÜL  RENGİ KALP

Yangın gibi , kor gibi alev alev…Ateş gerçekten düştüğü  yeri yakıo.Bi yerlerde , bilinmeyen sokaklarda,yağmurda ıslanırken, uyurken,düşünürken, yolda yürürken yanından gecen birinin parfümü o gibi koktuğunda, tanımadığın biri onun gibi gülümsediğinde, oturduğun cafede kahveni yudumlarken karsında duran çocuk hiç farkında olmadan onun gibi gülümsediğinde, yada sıradan biri onun adıyla bi başkasına seslendiğinde, birbirine sarılan , birbirine baktığında gözlerinin içi eriyen iki asık cift gördüğünde için erir öylece….Gözlerin dalar uzaklara ahhhh dersin…keşke dersin..

Acı çekmeli bazen insan ki yanmaktan kurtulsun…Hissizleşmesin, duyarsızlaşmasın.Ask ıstırabı ise göremediğimiz acıları da hissetmektir.Dünyanın neresinde olursa olsun,yanımızda olmasa bile ruhunu sevebiliyorsak, kalbinin atışını tenimizde duyabiliyorsak işte bu maddi askı gerçek aska dönüştürme sanatıdır.

Aşk insanın yüreğini  ya şeytana satması, Ya da Allah a adaması için verdiği savaştır…

Aynı ufka beraber bakabileceğimiz , aynı canda beraber yanabileceğimiz ,sevgimizin ışığında kalbimizin küllerinden doğan ilkbaharın heyecanı gibi olan bir ask olsun … herşey güzel olsun…