Kör bir dilenciydim kapına geldiğimde sevda dilenmişim.Görmek istememişim gerçekleri…Dünya içinde dünya yaratmışım kendime…Boşa kaybolmuşum çıkmaz yüreğinde!Sen ne istediğini bilmeyen sevda oyunları oynarken,ben boşuna harcanmışım.

Başkalarının payına sevda düşmüş.Benim payıma sabır!Artık zarlar ayrılık diyor.Herşey ayrılığa haberci!Ben zaten ödünç sevmiştim seni,biliyordum gideceğimi biliyorum yüreğim dayanmazdı.

O yüzden ben senden uzak dururdum ya!o yüzden saklardım gözbebeklerimi…Olurda anlarsın diye!Oysa ne nefesin değerdi nefesime ne de kirpiklerim kirpiklerine…Sen anlama diye gözlerimi körelttim.Şimdi sıra yüreğimde…

Artık yalnızlık var hücrelerimde,ayazda kalıp üşümektense sarıldığım yalnızlık var.Sonunda başardın beni kaybetmeyi,imkansızı başardın beni vazgeçirmeyi…Hep bir köşede unuttun beni ben zaten hep sabretmedim mi?Sanki hep benimdin şimdi sabret diyorsun.Sabret ve beni paylaş diyorsun.Verdiğin boşluk varlığından büyük…Seni paylaşmaktansa bitirmeyi göze alırım.

Belki birgün karşılaşırız…Seni tesadüfen görmek için dua eden ben artık görmemeyi tercih ediyorum nedense…sen sevgilim diyemediğim sen benim bir parçamdın!Bilmezdim gün gelip sen bile çelme takacaksın hayatıma…

Yinede senin canın sağolsun!

                                                                                             Karin Kökciyan