HAYAT ARK AMIZDA,NAMLU BAŞIMIZDA

        Hayat,alnımızın çatısına namlusunu dayamışken,biz nasıl olurda sevebilirdik ki!

Çıkar çatışmalarının,görkemli meydan muhabereleri arasında,mevzilere sıkışmışken düşlerimiz,

soğuk kaldırımlar boyunca,maskeli balo süvarileri arasında,yalın ayak çocuklar hayatın onlardan çaldıklarını,gram gram toplamaya çalışırken demir maskelerden,biz nasıl olurda severdik.

        Sıradan bi akşam üstü,bankın üzerinde,sessizce hayata elveda diyen insanların çığlığı kulağımızda çınlarken,kapımıza dayanmış bencilliğin hoyratlığı güneşi gölgelerken,insanlık hiçsizliğine aldırmadan kaybolurken,biz nasıl olurda insan olupta sevebilirdik ki!!

        Nasıl olurda duymayan kalbimiz atardı çocukluğumuzdaki gibi özgürce,keşke hiç büyümeseydik;büyümeseydik de,hep sevebilseydik maskesiz yüreğimizi,

        Kimsesizliğin,girdabı yaralar şimdi demir parmaklıklar ardındaki sevgimi,namlusu ucunda esir almışken hayallerimizi,bencilliğin esir aldığı hayatı nasıl sevebilirdik ki;

        Bunca maskenin ardında yaşayan,binlerce hayatın içinde yaşatamadık,sessizce çalınan düşlerimizi....

        Hislerin nedensiz suskunluğu içinde,nasıl düş kurup,kendimizi özgür hissedebilirdik ki;kimsesiz insanlar,çöpten ekmek çalarken,biz nasıl olurda yaşaya bilirdik ki!

        Hayatın dönemeç yamacındayız şimdi,gece karanlığının sessizliğinde,sonsuz rüzgarların çığlığı kulaklarımızda çınlamakta,bir adım ötemiz sonsuzluk,bir adım gerimiz namlu,nasıl oldu da hayatı böylesine acımasız bi katil yapabildik ki!

        Ve şimdi,hayat tam arkamızda,namlu başımızda,nereye kaçabiliriz ki.....

                                                                                              KIVANÇ KOBAŞ