HAYAT İNSANLIĞI GÖRMELİ

      Hoyrat yaşamın tüm tatsız bakışları insan gözlerinde,her bakışları ayrı özlem,her bakışları ayrı hasret,her bakışları gitgide kaybolan dostlukları arayan ıssız bakışlar boyunca uzanan,bir umut,bir kurtuluş bakışı,yok olup giden yaşamlara,eskilere,güvene,son bir keşke,bakışı insanların gözlerindeki……

      Hayat,kimsesiz,yitik zamanlara ait hasret kokusu dostlukları,üstü pas tutmuş onca hatırayı,toz kaplamış benliklerin aslını hatırlamalı,hatırlamalı ve bize bağışlamalı çocukluğumuzdaki renkli gülüşlerimizi…….

      Gitgide,dipsizleşen ve yozlaşan insanlığın hasret yanı,unutulmuş dostluklarımız olmalı hayatın bir yerlerinde,güvensizliğimizin başladığı yorgun anılarımız gözlerimizi kör ederken,biz olmayı unutturmuş bize…..

      Misket oynadığımız mahalle meclisimizin,dost meclisimizin,yerine aşıladıkları kimsesizliği,güvensizliği,yalnızlığı,gözündeki çaputu çıkarıp görmeli hayat……

      Bir birleri ardına saklandıkları demir maskeler ardından attıkları imdat çığlıklarını,gerçeği inkar eden hayat duymalı…….

      Hayatın bir yerlerine sıkışmış dostluklarımızı,sevgiyi çıkarmalı ortaya ama nasıl,nasıl oldu da hayatı böylesine acımasız,böylesine duyarsız,yapabildiler anlamıyorum……

      Oysa bize ait zamanlarımız vardı eskiden,yitirdiğimiz,unuttuğumuz,sessizce ve sinsice bizden çalınan zamanlarımız,kimler nasıl yaptılar bilmiyorum,bizi katlederken aldıkları dayanılmaz hazzı onlarla nasıl paylaştık bilmiyorum,herkes kendine düşman,herkes kendine kaçak,herkes kendine uzak yaşıyor şimdi,taktıkları demir maskeler ardında…….

      Bir araya gelen bir avuç insanız şimdi,biz beraberiz beraber olmasına da,dışarıda hiçsizliğine çığlık atan insanların sesi kulağımızda çınlamakta,hepimiz birbirimize bakıyoruz,son bir keşkeyle,son bir umutla sağır olan hayat hiçsizliği duysun diye…..