Dönüşmüyor hiç bir mevsim atrık gerektiğince,

nerede şaırıp kaldıysa kalp

nerede bitimse konuşulanın ana fikri

ayrılık ne vakitte başlamışsa orada kalıyorum

içimde takılıp kalıyor taş bir plak

hep aynı parçayı,aynı parçanın aynı yerini çalıp duruyor

yağmurlarda hiç susmuyor.

Rüzgarın en azgın zamanları içindeyi ki

ne yazık ki böylesi rüzgarlar hep felaketler getiriyor

o kocaman görkemli kentlere,

kasabalar köylerde kentlere çoktan akmış zaten

kentlermi işgal etmiş köyleri

köyler mi şehre sırnaşık çözemedim...

rengini sarıya dönüştüren yapraklarda sanırım artık sallanmadan

bir tokat gibi iniyor toprağa ve asfalta...

ağaçların dalları kanarmı yaprak kopunca teninden?

yaprakların canları acırmı yere çakıldıkları vakit

güzel sözlermi söyler,

yoksa küfürmü eder

ne düşünür sonbaharda sabah soğuklarında

yaprakları süpüren çöpçüler?

içimde kalan sorularımın cevapları dudaklarında kaldı

orda kaldım bende

düşen yaprakların ve yağmurun sığınağında

dilimde kalmış kelimelerim ve harbiden seviyor oluşumla...

Kırık aşkı dudaklarımda kaldı

bir düş kızı gibi nefesimden uzaklarda

-neden kaçtığımı bilmiyorum sevdiğimden-

oysaki günlerdir

yatağımda sırt üstü uzanıp

onun gözlerinin yeşiline dalıp dalıp gidiyorum

çok iyi bildiğim korkularıma

saçlarını okşuyorum,kırık dudaklarımız birleşiyor suallerinden arınıp...

bir boşluğa sarılmak

ellerime,kollarıma ince ağrılar iğneleniyor

gözlerim puslanıyor göremiyorum

kan damlayacak sonra,

dişlerimle kemirdikçe kuruyan dudaklarımın kabuklanmış kıyılarını

kendime öfkemle kemirdikçe.

Birileri arayıpta soracak diye ödüm patlıyor...

Kıyılarımı birleştiren köprülerim vardı

bir kıyıdan bir kıyıya ulaşılmazlığa geçip gidiverdik birden

yağmurlar sele dönüp

bu köprülerin altından aktı

sen hayat;

yıkamazsın köprülerini kıyılarımın...

En çok bu günlerde hapsediyoruz özümüzü içimize,

en çok bugünlerde susuyoruz,

tanrım neden kaçtım sevdiğimden

neden kırdım iklimleri

anlatmak şimdi

nedenleri anlatmak şimdi

niyelere cevaplar şimdi...