Yüreğimi kül gibi denize serpmek istediğimi bilirim. Daha kolay ulaşabilsin diye derinlerine okyanusların. Ve daha kolay sevebilsin diye Dünya'yı. Zerrelerime kadar dağılmak her bir yana. Güney'den gelen rüzgarlarla savrulabilmek için bunca çaba.Ekin tarlalarında başakların rengini alabilmek için... Samimiyetle ifade etmek isterim ki çevremdeki insanlar ne kadar doğal olabiliyorsa bunu sezinliyor ve de aynı doğallığı ve samimiyeti yansıtıyorum karşımdaki kişiye. Her adıma karşılık bir adım...Anlatmak istediklerim daha kolay dökülüveriyor düşünce harmanımdan.
Platonik günler geçirmekten ne denli sıkıldığımı , biraz macera istediğimi yine de yeniliklerin bir nebze de olsa korkuttuğunu inkar etmiyorum. Günübirlik efkar dağıtmalar...günübirlik neşe kırpıntıları... günübirlik kandırmalar kendimi sırf anlık mutluluklar uğruna... Beklediğim bir sesin yankılanması kulaklarımda, belki bir hayalin gözümün önünde belirmesi.Avuçlarım sımsıkıyken bile su olur sızar yavaşça parmaklarımın arasından varlığı.Kaybolur korkusuyla hiç dokunamamak. Aslında hayal mi yoksa gerçek mi asla anlayamamak.Hiç ayak basılmamış adalara ayak basarım düşünsel okyanuslarda. Kimsenin görmediği semaları görür, yıldızlar kayarken dilekler tutarım...
Ufak bir dere başında anılarım canlanır, ciğerlerim genleşir, yayık otundan tereyağları çıkarırım... Bir uçurumun en ileri ucundaki çiçeği koparmaya çalışırım,sanki orada kalsa solacak... Çiçeğin yerine ben solarım bir an...Pişmanlık kaplar acımasızlığımdan ötürü.Ardıma bakarım temkinlice, sevdiğim herşey yerinde duruyor mu? Beni bekliyor mu? diye, yoksa beni de başkaları mı kopardı? Kökümle birlikte söktüler mi yerimden? Derken uyanırım. Kötü bir kabusmuş yalnızca. Gerçekliği can yakan bir kabus... Neden bilmem, kendimi büyük bir çiçek serasında görürüm.
Tam istediğim gibi bir mekan. Daha güzelini düşünemiyorum. Düşünüyorum da, kalbimi mi mantığıma uydurmaya çalışıyorum yoksa tam tersi mi? Yeni yüzler,yeni semalar arayan mantığım mı acaba? Yerinde kalma arzusu güden, kokuları ciğerlerine çekme hevesi taşıyan, İnsanlara sevgi sembolizmini sunan bir mekan mı arzuluyor yoksa yüreğim de ben farkında değilim. Yine de bir ben vardır ta kuytularda bir yerde. Bulmaya çabalayan yarısını, bulduğunda yitirmeme arzusu taşıyan. Merdivenleri tırmandığında en sonuna kadar, ardına bakmayacak kadar huzurlu bir ben...
