Eski sayfaları tekrar açtığınızda görürsünüz ki içinize işleyen bütün satırlar orada. Yüreğinize tekrar kazırken cümleleri, izlerinin silinmediğine tanık olursunuz. Gülüşünüze anlam katan bütün mazi o satırlarda, o anlarda saklıdır. Sizi siz yapan herşey... Aldığınız nefeslerin hakkını verirsiniz kendinizi bağışlayarak. Ellerinize Hint kınası koymak gibidir, bazı sezişler.

Öylesine gerçek, öylesine hoş, öylesine egzotik... Ve bindiğiniz al at, indiğinizde bir demet papatya oluverir. Sonra toprağa ekersiniz, bir avuç suyla. Hiç avuçlarınızla su içtiniz mi, pınardan? Hiç gözlerinizi kapatıp kavak ağaçlarının senfonisini dinlediniz mi? Peki ya söğüt ağaçlarını? Çok eskiden, sahaflar çarşısından aldığınız ama dilini bilmediğiniz bir romanın sayfaları arasında kalmış, kuru bir gül vardır. Yıllar sonra sayfalarını karıştırırken rastladığınız.

Yüreğinizdeki aşk kadar diridir hala. Kurumuş da olsa... Mevsim zemheri ayı bile olsa, hep baharları yaşarsınız ruhunuzda. Hep nergisler açar, hep çiğdemler... Yanınızdan hiç ayrılmayan bir meleğin düşü vardır gözlerinizde. Gözleri, dünya...Gözleri cennet bir sevgili vardır, damarlarınızda, kanınızla birlikte yüreğinize akan. Gündüz de olsa gökyüzünde hala görebildiğiniz bir yıldız gibidir... Öylsine yakın, öylesine bariz... Yüzeyi donmuş bir gölün uyanışı gibidir baharda. Öylesine serin, öylesine dingin, öylesine huzurlu...