Ve ansızın sıcaklığı kavurmuştu yüreğini. Gözlerinden akan yaş, fırtınaların habercisiydi yüreğinde kopan ve titreyen kelimelerdi hiçbir şeyi anlatamayan. Oysa üşümemişti kalbi. Sakindi gözleri, durgundu her şey, neden bakmıştı ki oraya neden görmüştü ki onu, neden? Gözleri o ilk bakışta saplamıştı aşkı kalbine, usulca, sakince kalpten sızan kan damlaları ise aşkın ta kendisiydi. Ne bir söz, ne bir cümle gerekiyordu artık, bakışlar ise yarayı biraz daha da açıyordu, daha çok kanıyordu aşk onun gözlerinde görürken kendini. Her taraf o olmuştu artık. Onu yer, onu içer, onu konuşur, onu görür olmuştu her anında. O ise açtığı yaradan habersiz bakıyordu akan damlalara. Farkında değildi düşen damlaların kalpten geldiğine. O hiç bilmiyordu kalbin de ağladığını ve gerçek gözyaşının ondan geldiğini.