Sahip olduğumuz kültürü yenisiyle değiştiriyoruz. Yeniye ödenen bir bedel, geçmişimiz. Sımsıkı bağlı olunan fakat istemeyerek de olsa rafa kaldırdığımız bir olgu. Değişen zaman koşullarına uyum sağlamaya çalışırken kendimizi de değiştirmek...Fikirsel bir yükseliş...Kültürsel bir çöküş sürecine girmek... Mükemmeli ararken kendini kaybetmek yanılgısı.

Sahip olduğumuz kültürü yenisiyle değiştiriyoruz. Yeniye ödenen bir bedel, geçmişimiz. Sımsıkı bağlı olunan fakat istemeyerek de olsa rafa kaldırdığımız bir olgu. Değişen zaman koşullarına uyum sağlamaya çalışırken kendimizi de değiştirmek...Fikirsel bir yükseliş...Kültürsel bir çöküş sürecine girmek... Mükemmeli ararken kendini kaybetmek yanılgısı.

Uzun zaman oldu ki görüşmedik;eski günleri yad edemedik ve lezzetini alamadık yılların, paylaşmadan. Bir kötürüm hayat var damarlarımda...bir bencil zaman, beni hep kendine harcayan... Yine aynı düşleri görüyorum,ılık yaz gecelerinde, yine aynı kahvenin kokusunu alıyorum,cırcır böcekleri öterken ateş böcekleri süzülüyor ve bahçenin bir ucundaki derenin sesi karışırken diğer bütün seslere, ben karanlıkta aydınlıklar yaratmaya çabalıyorum.

...Kentleşme arttıkça, aynı bölgede yaşayan insan kitlesi de artıyor. Nüfus arttıkça, insanlar bir o kadar da birbirlerinden uzaklşıyorlar. Köylerdeki, mahallelerdeki sıcaklıklar artık yerini bir merhabaya bile bırakmaz oluyor. Umursamazlıkla birlikte özgürlük adını verdiğimiz bir yalnızlık da kapımıza dayanıveriyor. Gerçek aşk, gerçek dostluk peyaz perdedeki yerini alıyor. Yüreğiniz titriyor ama yine de materyalist olgularınızdan daha gerçek, daha daimi kılamıyorsunuz onları.

Aslında ilk düşündüğüm şey bu mektubu kendi el yazımla mı yoksa elektronik ortamda mı yazıp yazmayacağımdı.Aslına bakarsan henüz net bir karar vermiş olmamama rağmen kelimeler kendiliğinden variyetlerini sunmaya başladılar bile. Şimdi sen diyeceksin "Bu variyet kelimesi de nerden çıktı?" "Günlük hayatta kullanıyor musun?" ben de sana "Evet" diyeceğim.

Eski sayfaları tekrar açtığınızda görürsünüz ki içinize işleyen bütün satırlar orada. Yüreğinize tekrar kazırken cümleleri, izlerinin silinmediğine tanık olursunuz. Gülüşünüze anlam katan bütün mazi o satırlarda, o anlarda saklıdır. Sizi siz yapan herşey... Aldığınız nefeslerin hakkını verirsiniz kendinizi bağışlayarak. Ellerinize Hint kınası koymak gibidir, bazı sezişler.

Bir yer var kafama koyduğum; çevresi söğüt,pelit ve daha bir çok ağaçla çevrili düz bir arazi. Şu an için çayır olarak kullanılıyor. Hemen tumpun altında bizim arazimiz var onun çevresini saran. Bizim çayırda pek gösterişli olmayan bir ceviz ağacı var. Onun dibinde oturup yediğiniz peynir ekmeğin tadı bir başkadır. Hayatınızda anımsamak istediğiniz güzel anılarınızın tekmili karşınıza çıkar. Orada unutmak istediklerinizi unutursunuz.

Guruba karşı dururken öylece, kendi ıssızlığımda, Üzüldüğümü sandım, batan güneş için, Raylarda yürüyüp son bulmasını beklediğim varlığım, Kanımca , yokluğundu, ben yokluğunu öldürmek istedim. Aniden farkedince soluduğumu, Nasıl yaşatabilirim seni içimde diye yeniden döndüm...

Günün birinde mevsim değişir, düşünde çizdiğin resimler cennetin olur. Ve sen ak kanatlarınla bana ait semalarda süzülürsün usulca. Cennet renkli gözlerinde, altından ırmaklar akan ağaçlar zuhur eder. Ve ben gölgesinde o ağacın, bir süre, sessizce, bir başıma durulurum. Berraklaşırım usulca... Ve sen bana bakarken bütün evreni görebilirsin...

Bir yer var kafama koyduğum; çevresi söğüt,pelit ve daha bir çok ağaçla çevrili düz bir arazi. Şu an için çayır olarak kullanılıyor. Hemen tumpun altında bizim arazimiz var onun çevresini saran. Bizim çayırda pek gösterişli olmayan bir ceviz ağacı var. Onun dibinde oturup yediğiniz peynir ekmeğin tadı bir başkadır. Hayatınızda anımsamak istediğiniz güzel anılarınızın tekmili karşınıza çıkar. Orada unutmak istediklerinizi unutursunuz.

Zamanı geriye almak istediğimiz bazı anlar vardır. Değiştirmek istediğimiz bazı anılar. Bizi biz yapanın o anılar olduğunu hiç düşünmeden... Değiştirmek istediğimiz belki kendimizdir de biz bunu hiç ayna da görmeyiz. Yüreklerimizin ne kadar aydınlık olduğu konusunda tümceler sarfederken, çevremizin ne kadar karanlık olduğunu da görmemek için gözlerimizi kapatırız.

Bir an gelir ve zaman, öyle can alıcı bir hal alır ki ağırlığı altında ezilirsin. Yazık edersin umuduna da yine el uzatmazsın aydınlığa. Yine de güneşe çıkmazsın. Hayatın dışarıda sürüp gittiğini düşünerek mahpus kılarsın ömrünü, kendi cehenemine. Sevilen,sayılan bir aydından alınan örneklerdir dilindeki. Her bir kelime artık sen, her bir sayfa artık ömründür.

Elinde okul yıllarından kalan bir kalem. Karalamaya başlarsın.İlk satırdan itibaren kendini. Kendi düşlerini. Alınabilecek feyizler vardır esen rüzgarda. Eğer ciğerlerine ulaşabilirse. Ve yaylada yediğin taze kaymak kokusu gibi nefistir kurt ulumalarına boğulan geceler. Uykun derin ve tatlıdır. Esen rüzgarın uğultusu kulaklarına çalınır.

Statülerimize Dair Duygularınızı ne denli sansürsüz kağıda aktarabilirsiniz. Düşünceleriniz ve yazdıklarınız ne ölçüde uyuşabilir. Farklı kültür anlayışlarından , sosyal statülerin getirdiği bir zorunluluktan kaynaklanan bir sansürü yaşıyoruz. Nedenlerini kendi kafamızda oluşturmuşuzdur mamafih sonuçların gizlenmesi ne denli talihsizlik.

Dostlarınız, kaybetmekten korktuğunuz dostlarınız vardır. Dilden çıkan ufak bir sözle yitireceğiniz büyük dostlarınız ve sevdikleriniz vardır. Ok yaya geri dönmediği gibi çıkan söz de dile geri dönmez. Gurur ile çekingenliğin ne ölçüde birbirni izleyen hatalar yaptığı ve fırsatların bu iki olgu yüzünden kaçırıldığı düşünülürse kayıplarımızın envanterinin ne yüksek meblağlarda olduğunu anlayabiliriz.

İnsanoğlu nerden nereye gidiyor, hangi mesafeleri kat etmeye çalışıyor? Kimliğinin farkındalığını çoğu kez yaşamıyor. Ne olması gerektiğinin bilincinde değil. Bu bilince nasıl ulaşılacağı konusunda kafa yoranlar da çok fazla değil. Düşünür müsünüz? Evriminiz hakkında, kim olduğunuz, burada ne aradığınız,... Edison, neden yaşadı? O, bir amacı olduğunun farkındaydı, önemli biri olacaktı er ya da geç. Ne olması gerektiğini bilen insanlar farkındalardır ki, zaman bir hazine, karar vermek ve anımsamakta o hazinenin saklandığı sandığın anahtarıdır.

Halk kimdir? Yönetilen mi?_Yoksa kendini yöneten mi? Bu ne alakasız bir millet ki kendini acıların içinden ve barksızlıklardan kurtarmıyor.Bu nasıl bir millet ki sadece rütbelileri vicdanları acıyan. Egemenliğini baskı oluşturmakta kullanamayan halkların, milli egemenlikleri ellerinden alınmışdemek değil midir? Güvensizliğin had safhalarını aştığı, insanların artık tabiyetlerini değiştirmekte hiç tereddüt etmedikleri bir vicdanı kimin yarattığı değildir mühim olan. Önümüzdeki sorunu yaratanların cezalandırma gerekliliğine ait oluşan spekülasyonlardır.

Adını hatırlayamadığım yazarlar olur fakat sözünü hatırlayamadığım olmaz.Eğer cümleler sizin cümlelerinizse...Hele hele sizin ruhunuzdansa akılcılığı ... Bütünüyle o yazar sizsinizdir.Yazıları da sizin yazılarınızdır. Bazen en trajik sonları yazıyorsanız kendinize, tiyatro salonlarında.Bazen de kahramanı siz oluyorsanız hayatınızın.Bence her oyunda baş rolü hak ediyorsunuzdur.Sonları iyi olmasa da oyunlarınızın,ağlatsa da salonlardaki onlarca seyirciyi, siz gülün... Gülmelisiniz , çünkü, mutlak bir başarı sergilemişsinizdir kendi sahnenizde. Siz duygularınızı ifadelendirmek adına alkışların karşısında değil, perde arksında ağlayın.

Düzyazı Şiirin yuvasıdır.Kadri bilinmezdi şiirin düz yazı olmasaydı.Akılcılığı ve ruha verdiği imgesel hazlardan öte şiir kendinize baktığınız ve hayatınıza tuttuğunuz bir aynadan başka nedir ki? Şimdi ben şiirle düz yazının birbirlerine aşık oldukları o tekniği boşaltıyorum, derelerin denizlere dökülmesi gibi beyaz kilimlerime.Mutlu da ediyor.

Şiirsel düz yazıda, bir başka anlamlar yüklüyorum kelimelere, zarflara, edatlara... Bir makaleyi yarıda bırakmak bile eksiklik duygusu vermiyor.Kalanınıda içsel dünyamda tamamlıyorum.Yazıya dökülmese de bir yığın şiirim ve makalem var ruhumda, satırlarını istediğim zaman değiştirebileceğim

Yüreğimden arada bir geçer seni aramak ömrümün çınarı anılar eskidikçe unutulur sanıyorsun fakat arkana bir baktığında dağ gibi olmuş.depremler oluyor içimde.eğriyi düzeltmekten vazgeçmem gerekiyor, biliyorum fakat alşkanlıkları terketmek zor.Tıpkı çiçeklerin sulanması zorunluluğu gibi... Aynı yolları yürürken hep yağmur yağıyor.Sel götürüyor her yanı.Trafikse yine aynı keşmekeş.Adımlarım seyrekleşiyor ve kafka'nın önünde duruyorum.

Yüreğimi kül gibi denize serpmek istediğimi bilirim. Daha kolay ulaşabilsin diye derinlerine okyanusların. Ve daha kolay sevebilsin diye Dünya'yı. Zerrelerime kadar dağılmak her bir yana. Güney'den gelen rüzgarlarla savrulabilmek için bunca çaba.Ekin tarlalarında başakların rengini alabilmek için... Samimiyetle ifade etmek isterim ki çevremdeki insanlar ne kadar doğal olabiliyorsa bunu sezinliyor ve de aynı doğallığı ve samimiyeti yansıtıyorum karşımdaki kişiye. Her adıma karşılık bir adım...Anlatmak istediklerim daha kolay dökülüveriyor düşünce harmanımdan.